Pokochać swoje ciało

Tak było

[2011-2013]

 

Koniec roku 2014.

Czy już akceptuję siebie taką jaką jestem?

Myślę, że mogę odpowiedzieć w pełni zgodnie ze swoimi odczuciami „TAK”.

Nie mam problemu z tym, ze się podniecam, lubię jego widok. Powoli zaczynam oswajać się z myślą, że latem założę legginsy, pod spód stringi, na górę krótki topik. Tak, jak tego lata, ale z biustonoszem, a być może także ze sztucznym biustem i makijażem.

Ta droga była długa i pełna zwrotów, ale od czasu do czasu czułam tak, jak obecnie, co ilustrują robione wtedy zdjęcia.

Sama w swoim pokoju. Sama na basenie. Sama w piwnicy. Sama przed lustrem. Sama pod prysznicem.

Męski striptiz w klubie. Występy na scenie i parkiecie, gdzie nie ukrywałam tego, jak jestem zbudowana, wręcz przeciwnie i cieszyłam się wrażeniami. Pierwsza profesjonalna sesja fotograficzna Sin Session II.

Sex. Z nim, z nią. Tylko we dwoje. Z widzami.

I jak teraz wracam pamięcią do tych chwil, nigdy nie patrzyłam na nie z obrzydzeniem. Po prostu, były okresy, gdy ich nie oglądałam.

Ale także oglądając, podczas edycji materiałów do cyklu o czasie, gdy moja pasja kobiecości to był klasyczny transwestytyzm fetyszystyczny, moje nagie zdjęcia, nie czułam odrazy, wręcz, o czym zresztą piszę w mojej historii, wtedy chyba najpełniej przełamałam się w sposobie akceptacji tego, jak jestem stworzona.

Jedyne co mi przeszkadzało, to włosy na ciele. Pamiętam, jak pierwszy raz ogoliłam swoje strefy intymne, to nie mogłam się nacieszyć, tym bardziej, że nie mogłam dalej tego robić i z rozpaczą patrzyłam, jak z powrotem zarastam...

A pierwszy raz ogolone całe ciało. To było coś niesamowitego.

Dlatego, jak tylko mogłam już, najpierw zaczęłam się golić, a potem depilować. I tak jest do dzisiaj. I tak już pozostanie.

Nauka akceptacji siebie.

Był czas, gdy próbowałam udawać kogoś innego, oszukiwać przyrodę, oszukiwać przechodniów i siebie samą.

To nigdy się nie udawało.

Teraz wreszcie w pełni siebie akceptuję i nie muszę niczego udawać.